Dignity. Where the fuck did we lose it on the way here...

Η αξιπορεπεια οσον αφορα εμενα ειναι μια απο της πιο σημαντικες αρχες η αξιες.

Σε οτι και αν κανουμε, με οτι και αν ασχολουμαστε, σε οποιοδηποτε μηκος η πλατος της γης κι αν ζουμε, δεν γινεται να ζουμε χωρις αξιοπρεπεια. Μαλλον, γινεται αλλα τοτε δεν ζουμε, απλως περναμε.

Ειναι τρομερο το κατα ποσο εχουμε λυσμονησει την αξιοπρεπεια στις μερες μας. Ακουγομαι λιγο σαν την γιαγια η τον παππου που εχει καθε οικογενεια, αυτον που λεει οτι "Αααχ δεν φτιαχνουν τα πραγματα οπως παλια, δεν ειναι οι καιροι οπως τοτε". Αλλα εστω κι ετσι, ας γινω για λιγο ο ενοχλητικος παππους που συγκρινει την  σημερινη εποχη με αυτη που εκεινος εζησε πιο εντονα.

Ετσι λοιπον σημερα δεν υπαρχει αξιοπρεπεια, εχουμε ξεχασει τη σημασια της λεξης αλλα και τη σημαντικοτητα της αξιας. Σε αλλοτινες εποχες, ενας ανθρωπος προτιμουσε να διατηρησει την αξιοπρεπεια και να κυκλοφορει με το κεφαλι ψηλα, παρα να κανει την οποιαδηποτε λαμογια, η αδικια στον διπλανο του. Σιγουρα οι καιροι ηταν αλλιως, οι κοινωνιες μικροτερες και οι δακτυλοδεικτουμενοι δεν ειχαν που να κρυφτουν, αλλα δεν ειναι ο φοβος, η η ελειψη αυτου που θα επρεπε να μας οδηγει στην επιλογη της αξιοπρεπειας.

Δυστηχως ομως σημερα, στην εποχη της πληροφορησης, στην εποχη που διατυμπανιζουμε την διαφανεια σε οποιοδηποτε, πολιτικο και μη, επιπεδο, σημερα ολοι κρυβομαστε πισω απο την ανωνυμια του συνολου και ξεχναμε τι θα πει να εισαι αξιοπρεπης. Οχι να προσποιεισαι την αξιοπρεπεια, οχι να εισαι φαινομενικα και επιφανειακα αξιοπρεπης, αλλα να μην μπορεις να πραξεις αλλιως, γιατι κατι μεσα σου σε σταματα, γιατι ξερεις οτι αυτο που πας να κανεις ειναι λαθος. Οχι μονο λαθος αλλα αναξιοπρεπες.

Σε αλλες εποχες, ακομα και οι κλεφτες η οι περατες ειχαν εναν κωδικα τιμης, βαση του οποιου λειτουργουσαν και επρατταν. Σημερα, δυστυχως ειμαστε κατωτεροι απο τους ληστες αλλων εποχων, σημερα δεν εχουμε καμια τιμη, ποσο μαλλον κωδικα τον οποιο θα σεβομαστε και θα λειτουργουμε χωρις να τον παραβιαζουμε.

Και εδω ειναι που χωλαινουμε, εδω ειναι που δεν τα καταφερνουμε, και εδω ειναι που εν τελει θα χασουμε. Ο σεβασμος. Δεν σεβομαστε τιποτα, γιατι σχεδον τιποτα δεν ειναι αξιο σεβασμου.  Εγω π.χ. αρνουμαι να σεβαστω την ηλικια καποιου, αρνουμαι να σεβαστω τα χρονια του. Γιατι δεν με ενδιαφερει το οτι εφτασε οσο χρονων κι αν εφτασε, οχι με ενδιαφερει το πως εφτασε αυτα τα χρονια. Ο σεβασμος, και ετσι πρεπει να ειναι, κερδιζεται. Δεν ειναι κατι αυτονοητο η κατι υπαρκτο χωρις καμια προσπαθεια. Οχι ο σεβασμος κερδιζεται με τηρηση αρχων και αξιων. Οταν ενας ανθρωπος εχει φτασει π.χ. τα 80 του, αλλα τα εχει φτασει αξιοπρεπως και δεν εχει αναλωθει απο την ασχημη και φαυλη σημεριμνη κοινωνια και τις υλικες προσταγες της, τοτε τον σεβομαι γιατι εφτασε τα 80 του, αξιοπρεπως, δεν τον σεβομαι επειδη εφτασε τα 80 του.

Και μην αυταπατασται, δεν ειναι καθε πραξη ευγενειας και σεβασμος. Σαφως και θα σηκωθω στο λεωφορειο για να κατσει καποιος γηραιοτερος, σαφως και θα αφησω μια κυρια να περασει πρωτη, αλλα ολα αυτα δεν ειναι σεβασμος, ειναι ευγενεια. Ας μην συγχαιουμε λοιπον τον σεβασμο με την ευγενεια και ας προσπαθησουμε να μην λυσμονουμε οτι η αξιοπρεπεια δεν ειναι κατι που δεν το χρειαζομαστε, δεν ειναι κατι απο αλλες εποχες. Η αξιοπρεπεια ειναι τροπος ζωης.

Feels Like Home...

Αρκετο καιρο πριν, ακουγαμε με ενα φιλο ενα μουσικο κομματι, εκεινος δεν το ειχε ξανακουσει, εμενα απο τα αγαπημενα μου, οταν τελειωσε λοιπον το κομματι, μου ειπε "Feels Like Home".
Τριβελιζε για καιρο η σκεψη αυτη στο κεφαλι μου, το τι μπορει να ειναι σπιτικο για τον καθενα μας.

Με την παραδοσιακη του εννοια, ειναι το σπιτι, στο οποιο περασαμε τα παιδικα η τα εφηβικα μας χρονια, εκει οπου μεγαλωσαμε εκει που φτιαξαμε τις πρωτες μας αναμνησεις. Τα τελευταια χρονια ομως οικογενειες μετακομιζουν ανα 5 χρονια κι ετσι δεν μενεις σε ενα σπιτι αρκετα ωστε να το αγαπησεις τοσο που να γινει σπιτικο σου.

Υπαρχει ενας στιχος των Metallica απο το κομματι Wherever I May Roam που λεει οτι Where I lay my head is home, εννοωντας οτι ειναι ενας ανθρωπος χωρις σπιτι, και οπου και να παει οπου και να κοιμηθει, αυτο το μερος θεωρει σπιτικο του. Ομως αυτο ειναι η αρνηση του σπιτικου και της συναισθηματικης χρησιμοτητας του.

Σκεπτομενος λοιπον, τι μπορει να ειναι σπιτικο για τον καθενα περασαν απο το μυαλο μου αυτα και αλλα πολλα, οπως οτι σπιτικο ειναι εκει οπου υπαρχουν δικοι μας ανθρωποι, ανθρωποι που μας αγαπανε, που νοιαζονται για εμας κτλ. Συνειδητοποιησα λοιπον καποια στιγμη, οτι οταν σκεφτομουν σπιτικο, αυτοματα το κεφαλι μου σκεφτοταν και μερος, γεωγραφικη τοποθεσια, κατι που να οριζεται απο ενα συγκεκριμενο συνδυασμο γεωγραφικου πλατους και μηκους.

Και εκει ηταν το λαθος μου. Αυτο που νιωθει σπιτικο ο καθενας μας δεν ειναι μερος, δεν ειναι καν καποιος αλλος ανθρωπος που μας γεμιζει η μας συμπληρωνει. Σπιτικο ειναι η κατασταση, η συναισθηματικη κατασταση  στην οποια, διαφορετικη για τον καθενα μας, νοιωθουμε τοσο ομορφα οπου ολα μας τα λαθη σαν ανθρωποι,ολα τα προβληματα, ολες οι ανασφαλειες, κομπλεξ, και οτιδηποτε μας κανει κατι λιγοτερο απο αυτο που ειμαστε, εξαφανιζονται και μενουμε με ενα συναισθημα ολοκληρωσης, με ενα συναισθημα πολυ σωστο.

Μπορει να προερχεται απο αλλους ανθρωπους, απο ενα μουσικο κομματι, απο ενα μερος, απο αναμνησεις, απο αρωματα απο οτιδηποτε κανει τον καθενα να νιωσει τοσο καλα, που για οσο διαρκει εκεινο το συναισθημα να ειναι η ενσαρκωση των καλυτερων δυνατοτητων του ανθρωπινου γενους.

Το σπιτικο ειναι λοιπον ενα συναισθημα, ενα συναισθημα τοσο ζωντανο, τοσο αληθινο ωστε...
It Feels Like Home...

Perception Is Truth...

Μια απο τις βασικες αρχες του συγχρονου marketing ειναι το perception is truth. Η αντιληψη ειναι αληθεια. Πραγμα που σημαινει ο τροπος με τον οποιον καποιος αντιλαμβανεται το οτιηδποτε, το κανει αληθινο. Για να για να το θεσω πιο σωστα, οσο τρελο και αν ακουγεται σε εμας, οσο λαθος και αν ειναι απο τη δικη μας οπτικη γωνια, αν καποιος αντιλαμβανεται οτι ο ουρανος ειναι μωβ, τοτε ΕΙΝΑΙ μωβ για εκεινον. Η αληθεια δεν ειναι μια, δεν ειναι απολυτη, δεν ειναι ιδια για ολους, η αληθεια ειναι αυτη που αντιλαμβανεται ο καθενας μας. Ετσι κινουνται τα τελευταια χρονια οι διαφημισεις, οι marketeers, και ετσι δειχνει να κινειται ο κοσμος. Θετει ομως καποια ερωτηματα κυριως ηθικα, αλλα και κοινωνικα.

Για παραδειγμα, αν ισχυει το pereception is truth, τοτε πως μπορουμε να καταδικασουμε καποιον για καποιο εγκλημα, πως μπορουμε να αποφασισουμε τι ειναι σωστο και τι λαθος? Αν δεν υπαρχει απολυτη αληθεια παρα μονο η αληθεια που αντιλαμβανεται ο καθενας μας, πως γινεται να βασιζομαστε στον νομο και σε δικαστες για να αποφασισουν αν καποιος ειναι ενοχος η αθωος?

Και περα απο την επεκταση που περνει το perception is truth στην αποδωση δικαιωσυνης υπαρχουν απειρες επεκτασεις οι οποιες διαφωνουν με την αποψη που εχουμε για τον κοσμο και τον τροπο που λειτουργει, τον τροπο που αντιλαμβανομαστε τον κοσμο.

Αν δεν υπαρχει πραγματικη αληθεια, παρα μονο αυτη που αντιλαμβανομαστε εμεις, και ονομαζουμε αληθεια αυτη που αντιλαμβανονται οι περισσοτεροι απο εμας τοτε δεν υπαρχει αληθεια. Για να κατανοησουμε το perception is truth, πρεπει να ξεχασουμε την εννοια της αληθειας οπως την εννουμε μεχρι σημερα, δεν υπαρχει σωστο  η λαθος, το μονο που υπαρχει ειναι ο τροπος που αντιλαμβανομαστε το καθε τι. Αν αντιλαμβανομαστε οτι ο ουρανος ειναι μωβ, τοτε ΕΙΝΑΙ μωβ, αν αντιλαμβανομαστε οτι η θαλασσα ειναι απο γιαουρτι, τοτε ΕΙΝΑΙ απο γιαουρτι. Η επιστιμονικη κοινωτητα διαφωνει καθετα με τη λογικη του perception is truth αλλα ποιος μπορει να διαφωνησει με οτιδηποτε πιστευει καποιος αλλος? Ναι μπορει να παρουσιασει επιστημονικα στοιχεια, ναι μπορει να αποδειξει οτι η θαλασσα δεν ειναι απο γιαουρτι, αλλα αυτο δεν θα αλλαξει το πιστευω καποιου οτι η θαλασσα ειναι απο γιαουρτι. Η δυναμη του perception is truth, ειναι τοσο μεγαλη οσο η πιστη καποιου σε αυτο που πιστευει.

Αν καποιος αναλυσει επιστημονικα το κατα ποσο ισχυει οτι η αντιληψη ισοδυναμει με την αληθεια, θα αποδειξει οτι δεν ισχυει, γιατι η αληθεια ειναι μια, ειναι απολυτη. Αν ομως ασχοληθει καποιος με το κατα ποσο μας επηρεαζει το perception is truth ασχετα με το αν ειναι σωστο η λαθος, τοτε θα βρει πως για παρα πολλα πραγματα, συναισθηματα, γεγονοτα κτλ δεν εξεταζουμε το κατα ποσο ειναι αληθινα, παρα μονο το αν ταιριαζουν με το δικο μας τροπο αντιληψης. Για παραδειγμα η θρησκεια, δεν ξερουμε αν υπαρχει οποιαδηποτε θεοτητα αλλα παρα πολλοι απο εμας πιστευουμε πως υπαρχει. Και αυτη η πιστη μας καθοριζει την ζωη μας, καθοριζει της αποφασεις μας, καθοριζει την αντιληψη μας για τον κοσμο.

Βλεπουμε λοιπον πως το perception is truth ειναι πιο κοντα σε εμας, απο οτι πιθανον θεωρουμε. Ακομη και αν δεν ασχοληθουμε με την θρησκεια, αν σκεφτουμε, μπορει ο καθενας μας να βρει σημαντικα κομματια της ζωης μας που επηρεαζονται απο το perception is truth.

Δεν λεω οτι στεκει σε οποιαδηποτε περιπτωση, αλλα αν σκεφτουμε λιγο πανω στο perception is truth τοτε θα δουμε οτι επηρεαζει μεγαλα κομματια της ζωης μας, και ισως μπορουμε να το αποδιωξουμε και να βρουμε τη μια πραγματικη αληθεια. Για πραγματα που δεν υπαρχει επιβεβαιωμενη μια απολυτη αληθεια, οφειλουμε να πιστεψουμε με ολοι τη δυναμη μας αυτη την αντιληψη και να πραττουμε συμφωνα με αυτη μεχρι ειτε να επιβεβαιωσουμε την αντιληψη αυτη ειτε να την αντικαταστησουμε με την μια απολυτη αληθεια.

Evolution!

Admire me, admire my home
admire my son, he's my clone
yeah, yeah, yeah, yeah
this land is mine, this land is free
i'll do what i want yet irresponsibly
it's evolution, baby

Pearl Jam - Evolution. Με την κλασσικη σαρκαστικη και αναλαφρη ισως προσποιητη αθωοτητα οι Pearl Jam, κατακρινουν την σημερινη κατασταση και αμφισβητουν αν αυτο που εχει γινει ο σημερινος ανθρωπος ειναι οντως εξελιξη. Ειναι οντως κατι ανωτερο, κατι εξελιγμενο. Ο στιχος που περισσοτερο απο ολους με ωθησε να γραψω ηταν ο "admire my son, he's my clone". Και αυτο γιατι παρα πολλες φορες γυρω μας, στη σημερινη κοινωνια βλεπουμε τους γονεις να προσπαθουν να δημιουργησουν κλωνους τον ιδιων μεσα απο τα παιδια τους.

Βλεπουμε γονεις να αποφασιζουν για το μελλον τον παιδιων τους χωρις να αναρωτονται ποτε αν το μελλον που σχεδιασανε συμβαδιζει με αυτο που τα παιδια τους ονειρευονται. Αυτο παρατηρειται πολυ εντονα και πολυ ευκολα αν κανεις κοιταξει τα επαγγελματα που η γενια που σημερα ειναι 40 με 55 διαλεξε. Γιατροι, Αρχιτεκτονες, Δικηγοροι, Δημοσιοι Υπαλληλοι. Δεν κατηγορω κανεναν για την επιλογη του. Δεν εχω αλλωστε το δικαιωμα να κρινω. Οχι αλλα κατηγορω τους λογους για τους οποιους επελεξαν τα συγκεκριμενα επαγγελματα. Γιατι οι γονεις τους ηθελαν εναν επιστημονα στο σπιτι, εναν ανθρωπο που το μελλον του ηταν σιγουρο γιατι το επαγγελμα του ηταν ανωτερο. Κατηγορω αυτους που εκαναν την επιλογη. Και ως επι το πληστον, αυτοι δεν ηταν η γενια που σημερα ειναι 40-55. Ηταν οι γονεις τους. Οτι δεν μπορεσε καποιος να γινει, θα γινει το παιδι του. Και επειδη καποιες φορες αυτο ειναι ανεφικτο, τοτε το παιδι του θα γινει κλωνος δικος του.

Αλλα ας μην κατηγορουμε μονο τους γονεις. Και τα παιδια εχουν μεριδιο. Επιλεγουν την ασφαλεια, επιλεγουν τη μεγιστη δυνατη σιγουρια. Επιλεγουν αυτο του οποιου εχουν δει την εξελιξη του, τους γονεις τους. Γιατι να ρισκαρεις? Γιατι να παρεις δικες σου αποφασεις? Γιατι να χαραξεις τη δικη σου πορεια, οποια κι αν ειναι αυτη? Γιατι να τα κανεις ολα αυτα, οταν εχεις τη σιγουρια, του οτι αν κανεις τα βηματα του πατερα σου η της μανας σου, θα εχεις καποιον να σε καθοδηγει, και πανω κατω ξερεις  -νομιζεις- πως θα παει η ζωη σου.

Αυτο δεν ειναι εξελιξη, ειναι ενας αυτοτροφοδοτουμενος φαυλος κυκλος.

Weapons of Mass Destruction...

My dad came into my room holding his hat
I knew he was leaving,
he sat on my bed told me some facts, son.
I have a duty, calling on me
You and your sister be brave my little soldier
And don't forget all I told ya
Your the mister of the house now remember this
And when you wake up in the morning give ya momma a kiss
Then I had to say goodbye

In the morning woke momma with a kiss on each eyelid,
Even though I'm only a kid
Certain things can't be hid
Momma grabbed me
Held me like I was made of gold
But left her inner stories untold
I said, momma it will be alright
When daddy comes home, tonight

Whether long range weapon or suicide bomber
Wicked mind is a weapon of mass destruction
Whether you're soar away sun or BBC 1
Misinformation is a weapon of mass destruc
You could a Caucasian or a poor Asian
Racism is a weapon of mass destruction
Whether inflation or globalization
Fear is a weapon of mass destruction

Whether Halliburton or Enron or anyone
Greed is a weapon of mass destruction

We need to find courage, overcome
Inaction is a weapon of mass destruction
Inaction is a weapon of mass destruction
Inaction is a weapon of mass destruction


My story stops here, lets be clear
This scenario is happening everywhere
And you ain't going to nirvana or farvana
You're coming right back here to live out your karma
With even more drama than previously, seriously
Just how many centuries have we been
waiting for someone else to make us free
And we refuse to see
That people overseas suffer just like we
Bad leadership and ego's unfettered and free
Who feed on the people they're supposed to lead
I don't need good people to pray and wait
For the lord to make it all straight
There's only now, do it right.
Cos I don't want your daddy, leaving home tonight

Το κομματι οπως δηλωνει και ο τιτλος ειναι για τα οπλα μαζικης καταστροφης. Παλι των Faithless. Τα οπλα μαζικης καταστροφης οχι οπως τα συνηθισαμε, αν μπορει να συνηθισει μια ιδεα, μια πραγματικοτητα μαλλον τοσο καταστροφικη. Τα οπλα μαζικης καταστροφης οπως τα μαθαμε, καταστρεφουν (!) μαζικα, τη σαρκα, την υλικη μας υποσταση, και επιφερουν το θανατο, τον ολεθρο, την καταστροφη. Το τραγουδι αυτο δινει μια αλλη οπτικη και ενα αλλο νοημα στο τι μπορει να σημανει οπλο μαζικης καταστροφης. Ας το δουμε σιγα σιγα και εναν ενα κομματι.

Wicked mind is a weapon of mass destruction.
Το αρρωστημενο μυαλο ειναι οπλο μαζικης καταστροφης. Ενα μυαλο διεστραμενο, ενα μυαλο παρανοικο, κατω απο ορισμενες συνθηκες, μπορει να επιφερει την καταστροφη, σε τοσο κοσμο που να ειναι τελικα οπλο μαζικης καταστροφης. Μπορει να φαινεται παραλογο, αλλα αν κανεις σκεφτει θα βρει παραδειγματα στην ανθρωπινη ιστορια, οχι μονο τα προφανη αλλα και αλλα που επιβεβαιωνουν τον στιχο.

Missinformation is a weapon of mass destruction.
Η παραπληροφορηση ειναι οπλο μαζικης καταστροφης. Καθοδηγουμενα ΜΜΕ, παραπληροφορηση, η καθολου πληροφορηση, ειναι ολα οπλα μαζικης καταστροφης. Με αποτελεσματα οχι τοσο αμεσα οσο ο θανατος και η υλικη καταστροφη αλλα εξισου σημαντικα.

Racism is a weapon of mass destruction.
Ο ρατισμος ειναι ενα οπλο μαζικης καταστροφης. Ο εθνικισμος, η ελιτιστικη αντιμετωπιση του κοσμου, ειναι οπλα μαζικης καταστροφης. Μεσα απο το ρατσισμο και το φανατισμο καθε μορφης διατηρειται η αναρχια -με την κακη της εννοια-, διατηρουνται μιση και εχθρες που μονο σε κακο μας οδηγουν.

Fear is a weapon of mass destruction.
Ο φοβος ειναι οπλο μαζικης καταστροφης. Ο φοβος του ανωτερου που μπορει να μας συντρηψει χωρις επιπτωσεις, χωρις κανεναν ελεγχο. Η καθημερινη καταπατηση τον ανθρωπινων δικαιωματων και ο φοβος που αυτη δημιουργει ειναι οπλο μαζικης καταστροφης.

Greed is a weapon of mass destruction.
Η απληστεια ειναι οπλο μαζικης καταστροφης. Στην απλουστερη μορφη της, τον υπερκαταναλωτισμο, ειναι οπλο μαζικης καταστροφης. Οδηγει τον ανθρωπο σε αναζητηση υλικων αγαθων που προσφερουν χευτικη ευτυχθα και στην καταπιεση των ψυχικων του θελω, τον κανουν ερμαιο τον επιβαλομενων αναγκων του και τον απομυζουν απο την ενεργεια και τη διαθεση να αναζητησει οτιδηποτε αλλο.

Και τελος ο πλεον σημαντικος στιχος του κομματιου...

Inaction is a weapon of mass destruction.
Η απραγια ειναι οπλο μαζικης καταστροφης. Η απροθυμια του καθενος μας να αντιδρασει, σε οτι ειναι λαθος, σε οτι καταφερνει να πληξει την ακεραιοτητα του κοσμου. Η ανυπαρξια διαθεσης για την καλυτερευση αυτου που ονομαζουμαι κοινωνια σημερα, ειναι το οπλο μαζικης καταστροφης με τα χειροτερα αποτελεσματα, χειροτερα απο την καταστροφη, τον ολεθρο, τον θανατο. Γιατι δεν πλητει μονο εμας και τους γυρω μας, οι ζημιες που κανει δεν θα περασουν, δεν θα γινουν καλα με το χρονο, δεν θα διορθωθουν. Αντιθετα, μερα με τη μερα, χρονο με το χρονο, η πληγες που προκαλει μεγαλωνουν, η δυναμη του εδραιωνεται και ριζωνει, βαθια μεσα μας.

Ο ωχαδερφισμος, η βαρεμαρα, η απροθυμια, η μη προσπαθεια ειναι που οδηγει εμας και τις γενιες μετα απο εμας σε μια κατασταση κομματος. Σε μια κατασταση απο την οποια κανεις δεν θα μας ξυπνησει, και δεν θα σηκωθουμε ποτε μονοι μας. Σε μια κατασταση που ειμαστε απλως περαστικοι απο τον κοσμο αυτο, σε μια κατασταση που απλως επιβιωνουμε επι γης, χωρις να μας νοιαζει το πριν η το μετα, ουτε καν το τωρα. Αυτη η απραγια ειναι το οπλο μαζικης καταστροφης που εχει τις μεγαλυτερες και τις χειροτερες δυνατες επιπτωσεις, γιατι το τροφοδοτουμε καθημερινα με ολο και περισσοτερα καυσιμα, με ολο και περισσοτερη δυναμη.

Δεν ειναι εφευρεση κανενος, δεν κατεχεται απο καμια χωρα η κυβερνηση, κατεχεται απο τον καθενα μας, και εχει τη μορφη και τα αποτελεσματα ενος οπλου που σιγα σιγα στρεφουμε στον ιδιο μας τον εαυτο και τραβαμε τη σκανδαλη...

Weapons of Mass Destruction - Faithless

We Come One..

In you the song which rights my wrongs,
In you the fulness of living,
The power to begin again
From right now, in you

Ο στιχος ειναι των Faithless, απο ενα κομματι που παρα πολοι απο εσας εχετε ακουσει και ομως οι περισσοτερι δεν προσεξατε τους στιχους, η εστω το νοημα αυτων. Δεν αξιωνω την ωριμοτητα
-συναισθηματικη η  εγκεφαλικη- να καταλαβαινω τον στιχο για αυτο που πραγματικα ειναι, αλλα μονο για αυτο που σημαινει για εμενα. Αλλωστε, perception is truth.

Πως καταφερνει ενας ανθρωπος να βρει τη δυναμη μεσα απο καποιον αλλον να αρχισει, να ξεκινησει ξανα. Να ορθοποδησει και να περπατησει παλι. Πως μετα απο ενα συμβαν, αρνητικο προφανος, μπορει καποιος να βρει τα ψυχικα αποθεματα και να πει "παμε παλι"? Γινεται? Η παντα ξεκιναμε με κατι λιγοτερο? Πανατα κατι χανουμε στην πορεια? Παντα κατι μενει πισω που δεν θα το ξαναβρουμε ποτε?

Δεν ξερω. Αυτο που ξερω ομως ειναι οτι οταν βρουμε τη δυναμη, μεσα απο καποιον αλλον να συνεχισουμε, τοτε η δυναμη αυτη πολλαπλασιαζεται, μεγαλωνει και διαρκει.Αντεχει στο χρονο, χτιζεται σιγα σιγα με υπομονη και επιμονη και με βοηθεια, ριζωνει και μας τροφοδωτει με τα απαραιτητα για μια συνεχεια της οποιας το τελος δεν γνωριζουμε.

Τι γινεται οταν στερεψει ομως αυτη η δυναμη? Τι γινεται οταν θελουμε να φωναξουμε "δεν αντεχω αλλο"? Οταν τελικα ξαναπεσουμε?Δυο δρομοι υπαρχουν. Να μεινουμε κατω η παλι να βρουμε τη δυναμη και να ξανασηκωθουμε.

Οταν μεινουμε κατω, παραδεχομαστε την πτωση μας, δικαιωνουμε τους φοβους και τους δαιμονες μας. Τους αφηνουμε να μας νικησουν, να εχουν τον τελευταιο λογο, να κανουν εκεινοι τον απολογισμο και εν τελη να κανουν εκεινοι το γυρω του θριαμβου.

Οταν σηκωθουμε, ξανα και ξανα, σκοτωνουμε κι απο εναν δαιμονα τη φορα, ξεπερναμε κι απο εναν φοβο. Αποδιωχνουμε καθε αισθημα ενοχης, αποτυχιας και αδυναμιας. Εκεινη τη στιγμη που σηκωνομαστε, ειμαστε οσο πιο κοντα στο θεο γινεται. Οχι τον θεο της εκαστοτε θρησκειας, οχι τον θεο που φτιαχτηκε κατ'εικονα και ομοιωση του ανθρωπου, αλλα τον θεο που θα μπορουσε ο καθενας να γινει. Τον προσωπικο θεο. Τον θεο που θα ηταν καθε ανθρωπος, αν ξεπερνουσε τους φοβους του, αν νικουσε τους δαιμονες του, αν υπετασε τις αδυναμιες του, αν συνεχιζε να σηκωνοταν, ξανα και ξανα...

You can't always get what you want...

...but you just might find, you get what you need!

Rolling Stones. Η ευφυια του στιχου δεν εινα απεριγραπτη, δεν ειναι εξεχουσα ουτε συγκλονιστικη. Η ευφυια του στιχου ειναι στην απλοτητα που τον περιβαλει. Ειναι ο απλος, και ομως τοσο δυσκολος για πολλους, διαχωρισμος των αναγκων απο τις επιθυμιες. Ειναι ο συνδυασμος των δυο. Η αγνοια για το τι πραγματικ θελουμε. Το κατα ποσο τα θελω μας καλυπτουν τις αναγκες μας. Ειναι ο προσδιορισμος της λεξης "χρειαζομαι" και η απομυθοποιηση της λεξης "θελω".

Ποιος απο εμας μπορει να διαχωρισει τις επιθυμιες απο τις αναγκες του? Ειναι η αναγκη κατι απαραιτητο για την επιβιωση μας? Ειτε αυτη ειναι σωματικη ειτε ψυχικη επιβιωση. Η ειναι μια δυνατη επιθυμια? Κατι που θελουμε πολυ?

Ειναι μηπως η αναγκη κατι υπερεκτιμημενο, και σαν λεξη θα επρεπε να εκφραζει μονο τις βιολογικες αναγκες μας, και ολα τα υπολοιπα να μετατρεπονται "σε θελω" παρα σε "πρεπει να"?

Η εχουμε υποβιβασει τη σημασια των επιθυμιων, φοβουμενοι οτι θα χαρακτηριστουμε απληστοι? Οτι "τα θελουμε ολα δικα μας"?

Κατα την αποψη μου, καπου, καποτε και για καποιους λογους, που  θα παραμεινουν αγνωστοι σε εμενα, αναμειξαμε τις επιθυμιες με τις αναγκες και πλεον δεν μπορουμε να τις ξεχωρισουμε. Δεν ξερουμε τι θελουμε και τι εχουμε αναγκη. Η ζωη εχει μια περιεργη και ειρονικη ταση πολλες φορες, να μην μας δινει αυτο που νομιζουμε οτι ποθουμε διακαως, αυτο που αποζηταμε με ολη τη δυναμη της θελησης μας.Δεν σταματα ομως εκει και μας δινει κατι διαφορετικο, κατι που αφου το αποκτησουμε -δεν αναφερωμαι σε υλικα αγαθα- μονο τοτε μπορουμε να το αναγνωρισουμε σαν το πραγματικο θελω, σαν το θελω που εγινε πλεον αναγκη μεσα απο τη ζωη, χωρις να το συνηδειτοποιησουμε.

Θα μου πειτε πως αυτο ειναι συμβιβασμος, πως αλλαζουμε τις πραγματικες επιθυμιες μας, σε αυτο που μας εδωσε η ζωη ωστε να μην απογοητευθουμε, και να συνεχισουμε. Οχι συμβιβασμος δεν ειναι, ειναι η αναγκη μας να παρουμε οτι μπορουμε απο τη ζωη, ειναι η αποδοχη πως υπαρχει κατι πανω απο εμας, κατι πανω απο τις επιθυμιες και τις αναγκες μας. Κατι που εχει τη δυναμη να αλλαξει εμας, και αυτα που ζηταμε, αυτα που θελουμε. Και αυτο το κατι ειναι η ζωη.

Δεν ειναι η λυση να θελουμε λιγα, και να ζουμε μονο με τα παραιτητα.Η λυση ειναι να μαθουμε σιγα σιγα να διαχωριζουμε τις αναγκες απο τις επιθυμιες. Να ξερουμε τι θελουμε, τι ποθουμε, και να μαθουμε να αναγνωριζουμε τι ειναι αναγκαιο σε εμας. Να αξιολογουμε αναγκες και επιθυμιες και να εκλπηρωνουμε οσες περισσοτερες μπορυμε και απο τις δυο κατηγοριες, χωρις να γινομαστε ερμαια αυτων.