Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Better or Good..?

Ειχα γραψει πριν απο καμποσο καιρο, για το ποσο αναγκαιο ειναι να ξεπερναμε τους φοβους μας και τις αδυναμιες μας να τις αλλαζουμε. Δεν αναθεωρω, οχι, αλλα ξανασκεπτομαι πανω στο ιδιο ζητημα με μια διαφορετικη οπτικη.

Τι ειναι καλυτερο, η πιο σωστο αν θελετε, να κανουμε αυτο που θελουμε η να πιεζουμε τον εαυτο μας ωστε να γινουμε καλυτεροι?

Και οπως παντα, να εξηγησω το σκεπτικο. Αξιζει να πιεσουμε τον εαυτο μας, να προσπαθησουμε, για κατι που αυτη τη στιγμη μπορει να μην θελουμε να κανουμε αλλα ισως να μας βγει σε καλο στο τελος? Δεν μιλαω για πραγματα καθημερινα, αλλα για αποφασεις πιο συνθετες, οπως να παρω τη δουλεια που βρηκα, να φυγω στο εξωτερικο για σπουδες? Αποφασεις που θα ελεγε καποιος οτι θα καθοιρσουν τη ζωη μας απο εδω και περα. Αξιζει λοιπον τον κοπο να προσπαθησουμε λιγο παραπανω, να βαφτισουμε την αποφαση σωστη και να προχωρησουμε συμφωνα με αυτη ισως χαλωντας τη ζαχαρενια μας, αλλα με την ελπιδα οτι θα γινουμε καλυτεροι, σαν επαγγελματιες, σαν μαθητες, σαν φοιτητες, σαν ανθρωποι.

Ή ο αντιποδας ειναι πιο σωστος? Να μεινουμε στη βολη μας οσο το δυνατον περισσοτερο, περνωντας οσο το δυνατον καλυτερα, απλα και μονο γιατι περναμε καλα. Απλα και μονο γιατι νοιωθουμε ομορφα.

Απαντηση δεν μπορω να δωσω, ετσι ευελπιστω οτι τουλαχιστον θα δωσω τροφη για σκεψη, ή εστω μια αμφιβολια σ'αυτο που θεωρει ο καθενας μας σιγουρη απαντηση.

Μην βλεπετε καθε αποφαση για αλλαγη σαν κατι καλο, η αλλαγη για την αλλαγη, χωρις αποτερο σκοπο και πλανο ειναι λαθος. Δεν αλλαζεις κατι για να λες οτι αλλαξες, δεν αλλαζεις τον εαυτο σου και το περιβαλλον σου για να μπορεις να πεις οτι δεν εκατσες απραγος.

Μην βλεπετε καθε επιμονη στη βολη σαν κατι κακο. Η ρουτινα σκοτωνει, αλλα ειναι απαραιτητη απο καιρο σε καιρο. Ειναι χρησιμη, ειναι ασφαλης και ξεκουραζει.

Μην βλεπετε καθε αποφαση για αλλαγη μονοπλευρα ομως, η αλλαγη σε κατι που ο καθενας θεωρει οτι χρειαζεται αλλαγη μπορει να ειναι σωστη ακομα και αν οτι κι αν αλλαζουμε δουλευει, λειτουργει, υπαρχει.

Μην βλεπετε καθε επιμονη στη βολη σαν παραμονη και διατηρηση ενος συστηματος που λειτουργει ρολόϊ. Παντα υπαρχει περιθωριο για βελτιωση και αναβαθμιση της υπαρχουσας καταστασης.

Εκει που καταληγω γραφωντας αυτες τις γραμμες ειναι σε ενα κλισε, οσοι με ξερουν καταλβαινουν -η θα επρεπε τουλαχιστον- οτι απεχθανομαι τα κλισε. Και ομως, εκει καταληγω.

Παν μετρον αριστον. Ναι ναι ξερω, το ξεφτιλισα, πηρα το κλισε τον κλισε και το χωρεσα σε ενα κειμενο γεματο αντιφασεις και αμφιβολιες για τα στανταρ στα οποια ζουμε. Και ομως δειτε το καθαρα, χωρις συναισθηματισους και δραματα. Παν μετρον αριστον. Δεν ειναι πανακεια, δεν εχει τις απαντησεις στα παντα, αλλα αν κατι πλησιαζει εστω στο ελαχιστο την απολυτοτητα του "ισχυει παντου" αυτο ειναι το Παν μετρον αριστον. Ανεφαρμοστο το ξερω, ουτοπικο ισως, αλλα στεκει.

Δεν ειμαι υπερμαχος του συντηρητισμου, συμφωνω με την υπερβολη που και που γιατι βοηθαει, ειναι εκτονωση ειναι διαφυγη, για αυτο και δεν θεωρω το παν μετρον αριστον εφαρμοσιμο παντου και παντα. Αλλα σιγουρα μπορει να εφαρμοστει στην πλειωνοτητα των αποφασεων που εχουμε να παρουμε στη ζωη μας.

Ας διατηρησουμε λοιπον την ρουτινα μας σε επιπεδα που δεν θα μας αναλωσει, αλλα ας παρουμε και αποφασεις που θα ταρακουνησουν λιγο τα νερα, λιγο δεν ειναι αναγκη να προκαλεσουμε τρικυμιες.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

M.M.M. Μεσα Μαζικης Μαλακιας..

Συνηθως προσπαθω να αποφευγω να γραφω για το τι γινεται καθημερινα, τις δυσκολιες που αντιμετοπιζουμε ολοι μας, δανεια, καρτες, νοικια, δουλειες, η χειροτερα ανεργια και ολα τα σχετικα. Υπαρχουν αρκετα blog και εφημεριδες, καναλια και ραδιοφωνικοι σταθμοι που τα καλυπτουν ολα αυτα.

Ετσι και σημερα μην με παρεξηγησετε, διβαστε πρωτα ολοκληρη την αναρτηση και προσπαθειστε να δειτε περα απο το παραπονο ενος νεου για το πως εχει καταντησει η χωρα σημερα.

Ας ξεκινησω λοιπον απο την αρχη της ιστοριας. Φοιτω σε σχολη που βρισκεται στην Πλατεια Ομονοιας, 2λεπτα με τα ποδια επι της 3ης Σεπτεμβριου για να ειμαι ακριβης. Ας πουμε ομως στην πλατεια Ομονοιας. Κατοικω στον Πειραια, σχετικα κοντα στο κεντρο. Για να φτασω στην Ομονοια, περνω 1λεωφορειο, και 1 τραινο. Κανονικα.

Σε αυτο το "Κανονικα" στηριζεται η αναρτηση αυτη.
Λογω εργων στο σταθμο Μοναστηρακι, υποχρεωνομαι να πηγαινω μεχρι το Μοναστηρακι, να αλλαζω μεσο, να επιβιβαζομαι στο Μετρο μεχρι το Συνταγμα και απο εκει να αλλαζω γραμμη και να επιβιβαζομαι στον συρμο που κανει την διαδρομη Αγιος Δημητριος - Αγιος Αντωνιος, ωστε να φτασω στην Ομονοια. Αυτο γινεται περιπου το τελευταιο 6μηνο. Πριν απο αυτο, ειχαμε τα εργα στον σταθμο του Μοσχατου και ετσι το τραινο εκανε την διαδρομη Πειραιας - Φαληρο και Καλλιθεα - Ομονοια. Για το τμημα Φαληρο - Καλλιθεα, επιβιβαζομουν στην Λεωφορειακη γραμμη Χ13 οπου και πηγαινε μεχρι το σταθμο της Καλλιθεας.Πριν απο αυτο ειχαμε τα εργα στον σταθμο Πετραλωνα, οπου και λειτουργουσε μονο η μια πλευρα του σταθμου και για το πηγαινε και για το ελα, με αποτελεσμα να σταματαει το τραινο στον σταθμο του Ταυρου η του Θησειου, μεχρι να περασει ο απεναντι συρμος.

Αθροιζοντας ολα αυτα, μας βγαζουν περιπου τον τελευταιο εναμιση χρονο. Ανεβοκατεβαινω στην Ομονοια τα τελευταια δυο χρονια. Ετσι λοιπον τα 3/4 του χρονου που εγω χρησιμοποιω καθημερινα πανω απο ενα ΜΜΜ, αυτα υπολειτουργουν.

Κανονικα ο χρονος που διαρκει η διαδρομη Πειραιας - Ομονοια με το τραινο ειναι 22'. Τα εργα γινονται για την αλλαγη των γραμμων, ωστε να μειωθει η υχοπρυπανση και να μειωθει και ο χρονος που απαιτειται για να ολοκληρωθει η διαδρομη. Υπηρξε μια μικρη περιοδος περυσι τα Χριστουγεννα οπου το τμημα Πειραιας-Ομονοια λειτουργησε. Αυτη την μικρη περιοδο χαριτος χρονομετρησα την εν λογω διαδρομη. 20'.  Δεν θα βγαλω τα εργα αχρηστα, δεν προσπαθω να κανω κατι τετοιο. Απλως καταγραφω το πως εχει.

Ετσι λοιπον τον τελευταιο εναμιση χρονο, εχω την καθημερινη περιπετεια, την οποια αντιμετοπιζω με μια δωση χαβαλε, γιατι αλλιως δεν γινεται. Πανω στα εργα ηρθαν να προστεθουν δυο ακομη πραγματα.

Πρωτον: Η αρχαιολογικη υπηρεσια στο Μοναστηρακι! (Το Μοναστηρακι εχει αρχαια...ανακαλυψη τρομερη και απροβλεπτη.......)Η εν λογω υπηρεσια, αρκετα γνωστη σε ολους μας, δεν μπορει καπου σας εχει ζωρισει ολους ειτε με τον ενα ειτε με τον αλλο τροπο, υπηρεσια ξεκινησε ανασκαφες στον χωρο τον γραμμων του σταθμου. Δεν μπορω να κρινω την σημασια τον συγκεκριμενων αρχαιολογικων ευρυματων, μπορω να κρινω ομως την καθυστερηση που δημιουργουν στα εργα.

Δευτερον: Τους δυο μηνες, εχουμε τις απεργειες των ΜΜΜ. Οι οδηγοι, μηχανοδηγοι, και λοιποι σχετικοι εργαζομενοι στους οργανισμους που καλυπτονται απο τον ΟΑΣΑ, διαμαρτυρονται και απεργουν.  Κατανοητο, ως ενα σημειο. Ειναι καιροι δυσκολοι, και οι απεργιες σαν διαμαρτυρια στις μεταρυθμησεις που επιβαλονται στην χωρα, ειναι το λιγοτερο που θα επρεπε να περιμενουμε.

Ειναι τρομερο ομως το πως γινονται αυτες οι απεργιες. Το πως και το ποτε ανακοινωνονται. Ο ΟΑΣΑ εχει επιδωθει σε ενα ειδος κλεφτοπολεμου, ανακοινωνοντας τις απεργιες και τις στασεις εργασιας την τελευταια δυνατη στιγμη. Γνωριζουν πολυ καλα οι υπευθυνοι του ΟΑΣΑ οτι οι μονοι που πληττονται ειναι οι πολιτες, ειναι οι εργαζομενοι των αλλων επαγγελματων που δεν ξερουν τι σκατα θα τους ξημερωσει καθε μερα. Νομιζουν οτι ετσι, θα πεισουν οτι οι συγκοινωνιες ειναι απραιτητες και χρησιμες, και οτι με απεργιες-εκπληξη θα παρουν τον λαο με το μερος τους? Το μονο που κανουν, αντι να αντιμετοπιζουν τον λαο με υπευθυνοτητα ειναι να στρεφουν και την κοινη γνωμη εναντιον τους, διοτι την ταλαιπωρουν και την δυσκολευουν χωρις κανεναν μα κανεναν απολυτως λογο.

Αλλα σε εναν τοπο οπου ο καθενας ζει για την παρταρα του και αρνειται να σκεφτει τους γυρω του, σε εναν τοπο οπου εφτασε στον πατο, αρνουμενος να λειτουργησει συλλογικα, και ομαδικα, ειναι ονειροπωλο να περιμενει κανεις οτιδηποτε διαφορετικο. Σε εναν τοπο που το εγω ειναι πιο σημαντικο απο το εμεις, σε εναν τοπο οπου εχει απωλεσει την συλλογικη συνειδηση και λειτουργει μονο με τα προσωπικα πιστευω του καθενος, σε εναν τοπο οπου ο καθενας κανει οτι του καυλωσει χωρις να υπολογιζει τις συνεπειες σε κανεναν τομεα της κοινωνιας, σε εναν τοπο οπου δεν υπαρχει τιποτα κοντα στο "σκεφτομαι τους γυρω μου, νοιαζομαι για τους αλλους", ειναι οχι μονο ονειροπωλο αλλα και επιπονα παραλογο να περιμενει κανεις κατι διαφορετικο απο τα συνδικαλιστικα σωματεια.

Ετσι λοπιον οι κινητοποιησεις, ειτε αυτες ειναι απεργιες ειτε στασεις εργασιας, χαρακτηριζονται για μια ακομη φορα, οπως και καθε τι αλλο που κανουμε, απο αυτη την ιδιαιτερη μαλακια που μας χαρακτηρηζει και την ονομαζουμε και μαγκια, υπερηφανοι που ειμαστε Ελληναρες. Χαρακηριζεται απο την αδιαφορια για το αν βλαπτουμε το συνολο παραπανω απο οτι θα το βλαψει αυτο για το οποιο διαμαρτυρομαστε. Γιατι δεν υπαρχει συνολο. Υπαρχει εγω. Μονο εγω....

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Dignity. Where the fuck did we lose it on the way here...

Η αξιπορεπεια οσον αφορα εμενα ειναι μια απο της πιο σημαντικες αρχες η αξιες.

Σε οτι και αν κανουμε, με οτι και αν ασχολουμαστε, σε οποιοδηποτε μηκος η πλατος της γης κι αν ζουμε, δεν γινεται να ζουμε χωρις αξιοπρεπεια. Μαλλον, γινεται αλλα τοτε δεν ζουμε, απλως περναμε.

Ειναι τρομερο το κατα ποσο εχουμε λυσμονησει την αξιοπρεπεια στις μερες μας. Ακουγομαι λιγο σαν την γιαγια η τον παππου που εχει καθε οικογενεια, αυτον που λεει οτι "Αααχ δεν φτιαχνουν τα πραγματα οπως παλια, δεν ειναι οι καιροι οπως τοτε". Αλλα εστω κι ετσι, ας γινω για λιγο ο ενοχλητικος παππους που συγκρινει την  σημερινη εποχη με αυτη που εκεινος εζησε πιο εντονα.

Ετσι λοιπον σημερα δεν υπαρχει αξιοπρεπεια, εχουμε ξεχασει τη σημασια της λεξης αλλα και τη σημαντικοτητα της αξιας. Σε αλλοτινες εποχες, ενας ανθρωπος προτιμουσε να διατηρησει την αξιοπρεπεια και να κυκλοφορει με το κεφαλι ψηλα, παρα να κανει την οποιαδηποτε λαμογια, η αδικια στον διπλανο του. Σιγουρα οι καιροι ηταν αλλιως, οι κοινωνιες μικροτερες και οι δακτυλοδεικτουμενοι δεν ειχαν που να κρυφτουν, αλλα δεν ειναι ο φοβος, η η ελειψη αυτου που θα επρεπε να μας οδηγει στην επιλογη της αξιοπρεπειας.

Δυστηχως ομως σημερα, στην εποχη της πληροφορησης, στην εποχη που διατυμπανιζουμε την διαφανεια σε οποιοδηποτε, πολιτικο και μη, επιπεδο, σημερα ολοι κρυβομαστε πισω απο την ανωνυμια του συνολου και ξεχναμε τι θα πει να εισαι αξιοπρεπης. Οχι να προσποιεισαι την αξιοπρεπεια, οχι να εισαι φαινομενικα και επιφανειακα αξιοπρεπης, αλλα να μην μπορεις να πραξεις αλλιως, γιατι κατι μεσα σου σε σταματα, γιατι ξερεις οτι αυτο που πας να κανεις ειναι λαθος. Οχι μονο λαθος αλλα αναξιοπρεπες.

Σε αλλες εποχες, ακομα και οι κλεφτες η οι περατες ειχαν εναν κωδικα τιμης, βαση του οποιου λειτουργουσαν και επρατταν. Σημερα, δυστυχως ειμαστε κατωτεροι απο τους ληστες αλλων εποχων, σημερα δεν εχουμε καμια τιμη, ποσο μαλλον κωδικα τον οποιο θα σεβομαστε και θα λειτουργουμε χωρις να τον παραβιαζουμε.

Και εδω ειναι που χωλαινουμε, εδω ειναι που δεν τα καταφερνουμε, και εδω ειναι που εν τελει θα χασουμε. Ο σεβασμος. Δεν σεβομαστε τιποτα, γιατι σχεδον τιποτα δεν ειναι αξιο σεβασμου.  Εγω π.χ. αρνουμαι να σεβαστω την ηλικια καποιου, αρνουμαι να σεβαστω τα χρονια του. Γιατι δεν με ενδιαφερει το οτι εφτασε οσο χρονων κι αν εφτασε, οχι με ενδιαφερει το πως εφτασε αυτα τα χρονια. Ο σεβασμος, και ετσι πρεπει να ειναι, κερδιζεται. Δεν ειναι κατι αυτονοητο η κατι υπαρκτο χωρις καμια προσπαθεια. Οχι ο σεβασμος κερδιζεται με τηρηση αρχων και αξιων. Οταν ενας ανθρωπος εχει φτασει π.χ. τα 80 του, αλλα τα εχει φτασει αξιοπρεπως και δεν εχει αναλωθει απο την ασχημη και φαυλη σημεριμνη κοινωνια και τις υλικες προσταγες της, τοτε τον σεβομαι γιατι εφτασε τα 80 του, αξιοπρεπως, δεν τον σεβομαι επειδη εφτασε τα 80 του.

Και μην αυταπατασται, δεν ειναι καθε πραξη ευγενειας και σεβασμος. Σαφως και θα σηκωθω στο λεωφορειο για να κατσει καποιος γηραιοτερος, σαφως και θα αφησω μια κυρια να περασει πρωτη, αλλα ολα αυτα δεν ειναι σεβασμος, ειναι ευγενεια. Ας μην συγχαιουμε λοιπον τον σεβασμο με την ευγενεια και ας προσπαθησουμε να μην λυσμονουμε οτι η αξιοπρεπεια δεν ειναι κατι που δεν το χρειαζομαστε, δεν ειναι κατι απο αλλες εποχες. Η αξιοπρεπεια ειναι τροπος ζωης.