In you the song which rights my wrongs,
In you the fulness of living,
The power to begin again
From right now, in you
Ο στιχος ειναι των Faithless, απο ενα κομματι που παρα πολοι απο εσας εχετε ακουσει και ομως οι περισσοτερι δεν προσεξατε τους στιχους, η εστω το νοημα αυτων. Δεν αξιωνω την ωριμοτητα
-συναισθηματικη η εγκεφαλικη- να καταλαβαινω τον στιχο για αυτο που πραγματικα ειναι, αλλα μονο για αυτο που σημαινει για εμενα. Αλλωστε, perception is truth.
Πως καταφερνει ενας ανθρωπος να βρει τη δυναμη μεσα απο καποιον αλλον να αρχισει, να ξεκινησει ξανα. Να ορθοποδησει και να περπατησει παλι. Πως μετα απο ενα συμβαν, αρνητικο προφανος, μπορει καποιος να βρει τα ψυχικα αποθεματα και να πει "παμε παλι"? Γινεται? Η παντα ξεκιναμε με κατι λιγοτερο? Πανατα κατι χανουμε στην πορεια? Παντα κατι μενει πισω που δεν θα το ξαναβρουμε ποτε?
Δεν ξερω. Αυτο που ξερω ομως ειναι οτι οταν βρουμε τη δυναμη, μεσα απο καποιον αλλον να συνεχισουμε, τοτε η δυναμη αυτη πολλαπλασιαζεται, μεγαλωνει και διαρκει.Αντεχει στο χρονο, χτιζεται σιγα σιγα με υπομονη και επιμονη και με βοηθεια, ριζωνει και μας τροφοδωτει με τα απαραιτητα για μια συνεχεια της οποιας το τελος δεν γνωριζουμε.
Τι γινεται οταν στερεψει ομως αυτη η δυναμη? Τι γινεται οταν θελουμε να φωναξουμε "δεν αντεχω αλλο"? Οταν τελικα ξαναπεσουμε?Δυο δρομοι υπαρχουν. Να μεινουμε κατω η παλι να βρουμε τη δυναμη και να ξανασηκωθουμε.
Οταν μεινουμε κατω, παραδεχομαστε την πτωση μας, δικαιωνουμε τους φοβους και τους δαιμονες μας. Τους αφηνουμε να μας νικησουν, να εχουν τον τελευταιο λογο, να κανουν εκεινοι τον απολογισμο και εν τελη να κανουν εκεινοι το γυρω του θριαμβου.
Οταν σηκωθουμε, ξανα και ξανα, σκοτωνουμε κι απο εναν δαιμονα τη φορα, ξεπερναμε κι απο εναν φοβο. Αποδιωχνουμε καθε αισθημα ενοχης, αποτυχιας και αδυναμιας. Εκεινη τη στιγμη που σηκωνομαστε, ειμαστε οσο πιο κοντα στο θεο γινεται. Οχι τον θεο της εκαστοτε θρησκειας, οχι τον θεο που φτιαχτηκε κατ'εικονα και ομοιωση του ανθρωπου, αλλα τον θεο που θα μπορουσε ο καθενας να γινει. Τον προσωπικο θεο. Τον θεο που θα ηταν καθε ανθρωπος, αν ξεπερνουσε τους φοβους του, αν νικουσε τους δαιμονες του, αν υπετασε τις αδυναμιες του, αν συνεχιζε να σηκωνοταν, ξανα και ξανα...
In you the fulness of living,
The power to begin again
From right now, in you
Ο στιχος ειναι των Faithless, απο ενα κομματι που παρα πολοι απο εσας εχετε ακουσει και ομως οι περισσοτερι δεν προσεξατε τους στιχους, η εστω το νοημα αυτων. Δεν αξιωνω την ωριμοτητα
-συναισθηματικη η εγκεφαλικη- να καταλαβαινω τον στιχο για αυτο που πραγματικα ειναι, αλλα μονο για αυτο που σημαινει για εμενα. Αλλωστε, perception is truth.
Πως καταφερνει ενας ανθρωπος να βρει τη δυναμη μεσα απο καποιον αλλον να αρχισει, να ξεκινησει ξανα. Να ορθοποδησει και να περπατησει παλι. Πως μετα απο ενα συμβαν, αρνητικο προφανος, μπορει καποιος να βρει τα ψυχικα αποθεματα και να πει "παμε παλι"? Γινεται? Η παντα ξεκιναμε με κατι λιγοτερο? Πανατα κατι χανουμε στην πορεια? Παντα κατι μενει πισω που δεν θα το ξαναβρουμε ποτε?
Δεν ξερω. Αυτο που ξερω ομως ειναι οτι οταν βρουμε τη δυναμη, μεσα απο καποιον αλλον να συνεχισουμε, τοτε η δυναμη αυτη πολλαπλασιαζεται, μεγαλωνει και διαρκει.Αντεχει στο χρονο, χτιζεται σιγα σιγα με υπομονη και επιμονη και με βοηθεια, ριζωνει και μας τροφοδωτει με τα απαραιτητα για μια συνεχεια της οποιας το τελος δεν γνωριζουμε.
Τι γινεται οταν στερεψει ομως αυτη η δυναμη? Τι γινεται οταν θελουμε να φωναξουμε "δεν αντεχω αλλο"? Οταν τελικα ξαναπεσουμε?Δυο δρομοι υπαρχουν. Να μεινουμε κατω η παλι να βρουμε τη δυναμη και να ξανασηκωθουμε.
Οταν μεινουμε κατω, παραδεχομαστε την πτωση μας, δικαιωνουμε τους φοβους και τους δαιμονες μας. Τους αφηνουμε να μας νικησουν, να εχουν τον τελευταιο λογο, να κανουν εκεινοι τον απολογισμο και εν τελη να κανουν εκεινοι το γυρω του θριαμβου.
Οταν σηκωθουμε, ξανα και ξανα, σκοτωνουμε κι απο εναν δαιμονα τη φορα, ξεπερναμε κι απο εναν φοβο. Αποδιωχνουμε καθε αισθημα ενοχης, αποτυχιας και αδυναμιας. Εκεινη τη στιγμη που σηκωνομαστε, ειμαστε οσο πιο κοντα στο θεο γινεται. Οχι τον θεο της εκαστοτε θρησκειας, οχι τον θεο που φτιαχτηκε κατ'εικονα και ομοιωση του ανθρωπου, αλλα τον θεο που θα μπορουσε ο καθενας να γινει. Τον προσωπικο θεο. Τον θεο που θα ηταν καθε ανθρωπος, αν ξεπερνουσε τους φοβους του, αν νικουσε τους δαιμονες του, αν υπετασε τις αδυναμιες του, αν συνεχιζε να σηκωνοταν, ξανα και ξανα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου