...but you just might find, you get what you need!
Rolling Stones. Η ευφυια του στιχου δεν εινα απεριγραπτη, δεν ειναι εξεχουσα ουτε συγκλονιστικη. Η ευφυια του στιχου ειναι στην απλοτητα που τον περιβαλει. Ειναι ο απλος, και ομως τοσο δυσκολος για πολλους, διαχωρισμος των αναγκων απο τις επιθυμιες. Ειναι ο συνδυασμος των δυο. Η αγνοια για το τι πραγματικ θελουμε. Το κατα ποσο τα θελω μας καλυπτουν τις αναγκες μας. Ειναι ο προσδιορισμος της λεξης "χρειαζομαι" και η απομυθοποιηση της λεξης "θελω".
Ποιος απο εμας μπορει να διαχωρισει τις επιθυμιες απο τις αναγκες του? Ειναι η αναγκη κατι απαραιτητο για την επιβιωση μας? Ειτε αυτη ειναι σωματικη ειτε ψυχικη επιβιωση. Η ειναι μια δυνατη επιθυμια? Κατι που θελουμε πολυ?
Ειναι μηπως η αναγκη κατι υπερεκτιμημενο, και σαν λεξη θα επρεπε να εκφραζει μονο τις βιολογικες αναγκες μας, και ολα τα υπολοιπα να μετατρεπονται "σε θελω" παρα σε "πρεπει να"?
Η εχουμε υποβιβασει τη σημασια των επιθυμιων, φοβουμενοι οτι θα χαρακτηριστουμε απληστοι? Οτι "τα θελουμε ολα δικα μας"?
Κατα την αποψη μου, καπου, καποτε και για καποιους λογους, που θα παραμεινουν αγνωστοι σε εμενα, αναμειξαμε τις επιθυμιες με τις αναγκες και πλεον δεν μπορουμε να τις ξεχωρισουμε. Δεν ξερουμε τι θελουμε και τι εχουμε αναγκη. Η ζωη εχει μια περιεργη και ειρονικη ταση πολλες φορες, να μην μας δινει αυτο που νομιζουμε οτι ποθουμε διακαως, αυτο που αποζηταμε με ολη τη δυναμη της θελησης μας.Δεν σταματα ομως εκει και μας δινει κατι διαφορετικο, κατι που αφου το αποκτησουμε -δεν αναφερωμαι σε υλικα αγαθα- μονο τοτε μπορουμε να το αναγνωρισουμε σαν το πραγματικο θελω, σαν το θελω που εγινε πλεον αναγκη μεσα απο τη ζωη, χωρις να το συνηδειτοποιησουμε.
Θα μου πειτε πως αυτο ειναι συμβιβασμος, πως αλλαζουμε τις πραγματικες επιθυμιες μας, σε αυτο που μας εδωσε η ζωη ωστε να μην απογοητευθουμε, και να συνεχισουμε. Οχι συμβιβασμος δεν ειναι, ειναι η αναγκη μας να παρουμε οτι μπορουμε απο τη ζωη, ειναι η αποδοχη πως υπαρχει κατι πανω απο εμας, κατι πανω απο τις επιθυμιες και τις αναγκες μας. Κατι που εχει τη δυναμη να αλλαξει εμας, και αυτα που ζηταμε, αυτα που θελουμε. Και αυτο το κατι ειναι η ζωη.
Δεν ειναι η λυση να θελουμε λιγα, και να ζουμε μονο με τα παραιτητα.Η λυση ειναι να μαθουμε σιγα σιγα να διαχωριζουμε τις αναγκες απο τις επιθυμιες. Να ξερουμε τι θελουμε, τι ποθουμε, και να μαθουμε να αναγνωριζουμε τι ειναι αναγκαιο σε εμας. Να αξιολογουμε αναγκες και επιθυμιες και να εκλπηρωνουμε οσες περισσοτερες μπορυμε και απο τις δυο κατηγοριες, χωρις να γινομαστε ερμαια αυτων.
Rolling Stones. Η ευφυια του στιχου δεν εινα απεριγραπτη, δεν ειναι εξεχουσα ουτε συγκλονιστικη. Η ευφυια του στιχου ειναι στην απλοτητα που τον περιβαλει. Ειναι ο απλος, και ομως τοσο δυσκολος για πολλους, διαχωρισμος των αναγκων απο τις επιθυμιες. Ειναι ο συνδυασμος των δυο. Η αγνοια για το τι πραγματικ θελουμε. Το κατα ποσο τα θελω μας καλυπτουν τις αναγκες μας. Ειναι ο προσδιορισμος της λεξης "χρειαζομαι" και η απομυθοποιηση της λεξης "θελω".
Ποιος απο εμας μπορει να διαχωρισει τις επιθυμιες απο τις αναγκες του? Ειναι η αναγκη κατι απαραιτητο για την επιβιωση μας? Ειτε αυτη ειναι σωματικη ειτε ψυχικη επιβιωση. Η ειναι μια δυνατη επιθυμια? Κατι που θελουμε πολυ?
Ειναι μηπως η αναγκη κατι υπερεκτιμημενο, και σαν λεξη θα επρεπε να εκφραζει μονο τις βιολογικες αναγκες μας, και ολα τα υπολοιπα να μετατρεπονται "σε θελω" παρα σε "πρεπει να"?
Η εχουμε υποβιβασει τη σημασια των επιθυμιων, φοβουμενοι οτι θα χαρακτηριστουμε απληστοι? Οτι "τα θελουμε ολα δικα μας"?
Κατα την αποψη μου, καπου, καποτε και για καποιους λογους, που θα παραμεινουν αγνωστοι σε εμενα, αναμειξαμε τις επιθυμιες με τις αναγκες και πλεον δεν μπορουμε να τις ξεχωρισουμε. Δεν ξερουμε τι θελουμε και τι εχουμε αναγκη. Η ζωη εχει μια περιεργη και ειρονικη ταση πολλες φορες, να μην μας δινει αυτο που νομιζουμε οτι ποθουμε διακαως, αυτο που αποζηταμε με ολη τη δυναμη της θελησης μας.Δεν σταματα ομως εκει και μας δινει κατι διαφορετικο, κατι που αφου το αποκτησουμε -δεν αναφερωμαι σε υλικα αγαθα- μονο τοτε μπορουμε να το αναγνωρισουμε σαν το πραγματικο θελω, σαν το θελω που εγινε πλεον αναγκη μεσα απο τη ζωη, χωρις να το συνηδειτοποιησουμε.
Θα μου πειτε πως αυτο ειναι συμβιβασμος, πως αλλαζουμε τις πραγματικες επιθυμιες μας, σε αυτο που μας εδωσε η ζωη ωστε να μην απογοητευθουμε, και να συνεχισουμε. Οχι συμβιβασμος δεν ειναι, ειναι η αναγκη μας να παρουμε οτι μπορουμε απο τη ζωη, ειναι η αποδοχη πως υπαρχει κατι πανω απο εμας, κατι πανω απο τις επιθυμιες και τις αναγκες μας. Κατι που εχει τη δυναμη να αλλαξει εμας, και αυτα που ζηταμε, αυτα που θελουμε. Και αυτο το κατι ειναι η ζωη.
Δεν ειναι η λυση να θελουμε λιγα, και να ζουμε μονο με τα παραιτητα.Η λυση ειναι να μαθουμε σιγα σιγα να διαχωριζουμε τις αναγκες απο τις επιθυμιες. Να ξερουμε τι θελουμε, τι ποθουμε, και να μαθουμε να αναγνωριζουμε τι ειναι αναγκαιο σε εμας. Να αξιολογουμε αναγκες και επιθυμιες και να εκλπηρωνουμε οσες περισσοτερες μπορυμε και απο τις δυο κατηγοριες, χωρις να γινομαστε ερμαια αυτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου