Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Dignity. Where the fuck did we lose it on the way here...

Η αξιπορεπεια οσον αφορα εμενα ειναι μια απο της πιο σημαντικες αρχες η αξιες.

Σε οτι και αν κανουμε, με οτι και αν ασχολουμαστε, σε οποιοδηποτε μηκος η πλατος της γης κι αν ζουμε, δεν γινεται να ζουμε χωρις αξιοπρεπεια. Μαλλον, γινεται αλλα τοτε δεν ζουμε, απλως περναμε.

Ειναι τρομερο το κατα ποσο εχουμε λυσμονησει την αξιοπρεπεια στις μερες μας. Ακουγομαι λιγο σαν την γιαγια η τον παππου που εχει καθε οικογενεια, αυτον που λεει οτι "Αααχ δεν φτιαχνουν τα πραγματα οπως παλια, δεν ειναι οι καιροι οπως τοτε". Αλλα εστω κι ετσι, ας γινω για λιγο ο ενοχλητικος παππους που συγκρινει την  σημερινη εποχη με αυτη που εκεινος εζησε πιο εντονα.

Ετσι λοιπον σημερα δεν υπαρχει αξιοπρεπεια, εχουμε ξεχασει τη σημασια της λεξης αλλα και τη σημαντικοτητα της αξιας. Σε αλλοτινες εποχες, ενας ανθρωπος προτιμουσε να διατηρησει την αξιοπρεπεια και να κυκλοφορει με το κεφαλι ψηλα, παρα να κανει την οποιαδηποτε λαμογια, η αδικια στον διπλανο του. Σιγουρα οι καιροι ηταν αλλιως, οι κοινωνιες μικροτερες και οι δακτυλοδεικτουμενοι δεν ειχαν που να κρυφτουν, αλλα δεν ειναι ο φοβος, η η ελειψη αυτου που θα επρεπε να μας οδηγει στην επιλογη της αξιοπρεπειας.

Δυστηχως ομως σημερα, στην εποχη της πληροφορησης, στην εποχη που διατυμπανιζουμε την διαφανεια σε οποιοδηποτε, πολιτικο και μη, επιπεδο, σημερα ολοι κρυβομαστε πισω απο την ανωνυμια του συνολου και ξεχναμε τι θα πει να εισαι αξιοπρεπης. Οχι να προσποιεισαι την αξιοπρεπεια, οχι να εισαι φαινομενικα και επιφανειακα αξιοπρεπης, αλλα να μην μπορεις να πραξεις αλλιως, γιατι κατι μεσα σου σε σταματα, γιατι ξερεις οτι αυτο που πας να κανεις ειναι λαθος. Οχι μονο λαθος αλλα αναξιοπρεπες.

Σε αλλες εποχες, ακομα και οι κλεφτες η οι περατες ειχαν εναν κωδικα τιμης, βαση του οποιου λειτουργουσαν και επρατταν. Σημερα, δυστυχως ειμαστε κατωτεροι απο τους ληστες αλλων εποχων, σημερα δεν εχουμε καμια τιμη, ποσο μαλλον κωδικα τον οποιο θα σεβομαστε και θα λειτουργουμε χωρις να τον παραβιαζουμε.

Και εδω ειναι που χωλαινουμε, εδω ειναι που δεν τα καταφερνουμε, και εδω ειναι που εν τελει θα χασουμε. Ο σεβασμος. Δεν σεβομαστε τιποτα, γιατι σχεδον τιποτα δεν ειναι αξιο σεβασμου.  Εγω π.χ. αρνουμαι να σεβαστω την ηλικια καποιου, αρνουμαι να σεβαστω τα χρονια του. Γιατι δεν με ενδιαφερει το οτι εφτασε οσο χρονων κι αν εφτασε, οχι με ενδιαφερει το πως εφτασε αυτα τα χρονια. Ο σεβασμος, και ετσι πρεπει να ειναι, κερδιζεται. Δεν ειναι κατι αυτονοητο η κατι υπαρκτο χωρις καμια προσπαθεια. Οχι ο σεβασμος κερδιζεται με τηρηση αρχων και αξιων. Οταν ενας ανθρωπος εχει φτασει π.χ. τα 80 του, αλλα τα εχει φτασει αξιοπρεπως και δεν εχει αναλωθει απο την ασχημη και φαυλη σημεριμνη κοινωνια και τις υλικες προσταγες της, τοτε τον σεβομαι γιατι εφτασε τα 80 του, αξιοπρεπως, δεν τον σεβομαι επειδη εφτασε τα 80 του.

Και μην αυταπατασται, δεν ειναι καθε πραξη ευγενειας και σεβασμος. Σαφως και θα σηκωθω στο λεωφορειο για να κατσει καποιος γηραιοτερος, σαφως και θα αφησω μια κυρια να περασει πρωτη, αλλα ολα αυτα δεν ειναι σεβασμος, ειναι ευγενεια. Ας μην συγχαιουμε λοιπον τον σεβασμο με την ευγενεια και ας προσπαθησουμε να μην λυσμονουμε οτι η αξιοπρεπεια δεν ειναι κατι που δεν το χρειαζομαστε, δεν ειναι κατι απο αλλες εποχες. Η αξιοπρεπεια ειναι τροπος ζωης.